اینک پیامبر

در بازگشت از سفر خانه خداست

پیغمبر از رسالت خود شاد و سربلند

مسرور از رسالت انجام گشته‌اش

دریای بیکرانه قلبش ز موج شوق

همواره در تلاطم و همواره در طپش

عشق خدا فکنده به جانش شراره ها

یاد خدا گرفته از او فرصت و مجال

نام خدای داده به گفتار او جلا

اعمال حج رسیده به پایان، ولی افق،

چشم انتظار حادثه ها در غدیر خم

بیدار مانده است……

در پهنه غدیر

در زیر شعله های فروزان آفتاب

انبوه حاجیان که فزون تر ز صد هزار

در پهنه وسیع غدیر ایستاده‌اند

یک کاروان رسته ز بند نفاق و کین

یک کاروان خسته در اینجا ستاده است.

خورشید هم شراره سوزان خویش را

ریزد به روی سینه تفتیده زمین

دشتی پر از محبت و احساس و دوستی

دشتی پر از حرارت ایمان، فروغ دین

گسترده غدیر….

اینک دوباره شاهد انبوه مسلمین

همراه رهبری که فزون تر ز «بیست» سال  

جان در ره هدایت آنها نهاده است.

در پاسخ خشونت آنها چو مادری

آغوش پر محبت خود را گشاده است

جهل و غرور و ابلهی قوم خویش را

جز با صفا و مهر، جوابی نداده است

آنجا که راهها همه سوی ستمگری است

راهی به سوی عدل و سعادت گشوده است

در گیر و دارِ گرمیِ این مشهد عظیم

در اوج این شکوه،

از سوی آفریدگار حهان آفرین، خدا

از آسمان به گوش پیمبر ندا رسید:

                                                « یا ایّهاالرّسول…….

                                                « یا ایّهاالرّسول…….

اسلام را چه خوب بیان کرده‌ای به خلق

اما هنوز رهبر امت پس از رسول

تعیین نگشته است.

ارکان استوار رسالت تمام نیست

رکن بزرگ مذهبِ امت، «امامت» است

اینک پیامبر:

در بازگشت از سفر خانه خدا

در واپسین دقائق آن  حجة الوداع

مأمور گشته تا برساند بگوش خلق

والاترین، عمیق ترین نکته، را، ز دین

فرمان رسید تا که به مردم نشان دهد

لایق‌ترین، شجاع‌ترین فرد مسلمین.

پیغمبر از جهاز شتر منبری بساخت،

در آن فضای باز……

دست علی گرفت و ببالای سر رساند.

تا هرکه بود، رهبر آینده را شناخت

آن رهبری که اوست مدار نظام دین

آن رهبری که اوست نماینده رسول

آن رهبری که اوست فقط مظهر خدا

آن کس که چشمه های فضیلت در او عیان

آن کس که نهرهای سخاوت از او روان

آنکس که در زمین

در دوره زمان

شایسته تراز او نبُوَد مرد در جهان

چشمان روزگار کهنسال و چرخ پیر

هرگز چنین نشان فضیلت ندیده است

هرگز امام عدل بدینسان ندیده است

دستان باغبان فلک از درخت علم

هرگز گلی به جلوه این گل نچیده است

دامان قرنهای فراوان و بیشمار

هرگز دُری به جلوه این دُر نسفته است